Od 1997 r. co roku 2 lutego obchodzimy Światowy Dzień Mokradeł. Jest to upamiętnienie rocznicy podpisania w 1971 r. Konwencji Ramsarskiej (Konwencji o obszarach wodno-błotnych mających znaczenie międzynarodowe, zwłaszcza jako środowisko życiowe ptactwa wodnego), którą Polska ratyfikowała w 1978 r. Obecnie możemy poszczycić się 19 obszarami Ramsar (najbliższe to Ujście Wisły i rezerwat przyrody "Jezioro Drużno"), a wykonawcą postanowień Konwencji jest Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska. Tegoroczny Dzień Mokradeł przebiega pod hasłem: "Ludzie i Mokradła – splecione losy".
W naszym Parku mokradła stanowią niewielką, choć znaczącą składową środowiska przyrodniczego. Największe ich nagromadzenie zlokalizowane jest w rejonie Sztutowa i Kątów Rybackich oraz w Krynicy Morskiej, natomiast w otulinie mamy niezwykle cenne obiekty zasługujące na ochronę w formie rezerwatu przyrody – ciąg torfowisk między Stegną, a Jantarem (na wysokości Junoszyna). Obszarami podmokłymi są zazwyczaj wilgotne obniżenia międzywydmowe, zajęte przez torfowiska przejściowe i brzeziny bagienne, a wyjątkowo także olsy.
Dzień Mokradeł w Parku Krajobrazowym "Mierzeja Wiślana" rozpoczęliśmy już wczoraj wycieczką do torfowisk w rejonie Sztutowa. Uczestnikami wyjścia w teren byli wychowankowie miejscowej Świetlicy, którzy zawsze z ogromnym zainteresowaniem poznają swoją najbliższą okolicę. Dzisiejszy dzień obchodów upłynął w towarzystwie współpracującego z nami stale Klubu Turystów Pieszych "Delta" przy PTTK Ziemi Elbląskiej – wycieczka z dorosłymi była dużo dłuższa i przebiegała przez projektowany rezerwat przyrody "Moczary" w otulinie Parku.
Obie wycieczki były doskonałymi okazjami do poznania genezy i klasyfikacji torfowisk w strefie przymorskiej. Nasze torfowiska przejściowe są torfowiskami częściowo topogenicznymi (zasilanymi przez wody podziemne), a częściowo ombrogenicznymi (korzystającymi z wód opadowych). Część z nich została w przeszłości pocięta rowami melioracyjnymi i częściowo odwodniona, co w wielu miejscach zaowocowało pojawieniem się na ple torfowcowym zarośli szerokolistnych wierzb (szarej i uszatej) oraz brzezin bagiennych. Dziś, nawet takie zdegradowane torfowiska są miejscami szczególnie ważnymi dla lokalnej retencji wody, a jednocześnie są to centra specyficznej bioróżnorodności i jedyne obiekty na Mierzei, gdzie można np. zobaczyć na żywo rosiczkę okrągłolistną. Warto również wiedzieć, iż obszary takie są często miejscami występowania zimnolubnej flory, typowej raczej dla Europy północnej i wielu gatunków wyspecjalizowanych w przetrwaniu w skrajnych, jałowych warunkach siedliskowych.
2024-02-02, JB & SN
