Rezerwat „Mewia Łacha” istnieje od 1991 r. Obejmuje stosunkowo młody stożek ujściowy Wisły Przekop, który powstał w 1895 roku. Procesy akumulacji materiału piaszczystego, nanoszonego zarówno z nurtem rzeki jak i prądami morskimi doprowadziły do wytworzenia w tym rejonie siedlisk, które upodobały sobie liczne ptaki związane z wybrzeżami morskimi. Od wielu lat notowane są tu kolonie lęgowe rzadkich gatunków rybitw. Swoje miejsca lęgowe, odpoczynku i żerowania mają tu liczne ptaki siewkowate i blaszkodziobe. W skład rezerwatu wchodzą również wynurzające się okresowo u ujścia Wisły piaszczyste ławice, przez co jest to jedyny rezerwat nie mający stałej powierzchni. Obok awifauny cennym atutem rezerwatu jest krajobraz oraz bogata szata roślinna, z licznymi gatunkami chronionymi i rzadkimi. Na teren rezerwatu nie wolno wchodzić od 1 kwietnia do 15 sierpnia z uwagi na okres lęgowy ptaków, które swoje gniazda budują bezpośrednio na plaży w ledwo zauważalnych dołkach, które łatwo można zniszczyć wraz z lęgami. Ponadto ptaki żerują często na styku lądu i fal morskich, zatem spacerując po plaży uniemożliwiamy im dostęp do źródła pokarmu. Z uwagi na duże zainteresowanie rezerwatem w okresie sezonu turystycznego Park Krajobrazowy „Mierzeja Wiślana” przygotował ścieżkę dydaktyczną, która umożliwia zapoznanie się z walorami obiektu.
Jednym z mieszkańców rezerwatu „Mewia Łacha” jest bóbr europejski, który ma tutaj dogodne warunki bytowania. O tym, że bobry występują licznie na Żuławach Wiślanych i sąsiadującej z nimi Mierzei Wiślanej, świadczą charakterystyczne ścięte drzewa, liczne żeremia, nory w pobliżu rzek. Samego bobra trudno dostrzec w jego naturalnym środowisku, czasami jednak pojawia się na plaży w pobliżu rezerwatu czym niejednokrotnie budzi zdziwienie i domysły na temat przynależności systematycznej. Bobry upodobały sobie środowisko w bezpośrednim sąsiedztwie cieków wodnych. Najczęściej zajmują brzegi rzek i jezior, bagna i wyrobiska potorfowe i pożwirowe. Spotykane są również nad ciekami z wolno płynącą wodą, dużymi rzekami, a nawet potokami górskimi. Te roślinożerne ssaki szczególnie chętnie osiedlają się w miejscach gdzie dominują zespoły szuwarowe, turzycowe i zaroślowe zajęte przez krzewiaste wierzby i brzozy, a w zbiorowiskach leśnych brzozy i olsze. Doskonałe warunki znalazły w rejonie ujścia Wisły Przekop, na obrzeżach Jeziora Mikoszewskiego i w rejonie śródleśnych jeziorek na terenie wspomnianego rezerwatu.
Przystosowując i przekształcając najbliższe otoczenie na potrzeby własnego bezpieczeństwa oraz w związku ze wzrostem liczebności stały się gatunkiem konfliktowym. Z punktu widzenia gospodarki człowieka obecność bobrów w danym środowisku powoduje w nim negatywne skutki, do których należą przede wszystkim zalewanie terenów rolniczo użytkowanych i drzewostanów, ścinanie i ogryzanie drzew w lasach, zadrzewieniach i sadach, Na Żuławach Wiślanych szczególnie niepożądane działania bobrów to niszczenie wałów przeciwpowodziowych, spowalnianie spływu wód w rowach melioracyjnych, przez co wzrasta zagrożenia powodzią. Jednak z punktu widzenia przyrody obecność bobrów niesie wiele korzyści do których należy m.in. zwiększenie bioróżnorodności poprzez tworzenie małej retencji wody i przyrost powierzchni mokradeł, zwiększanie poziomu wód gruntowych na dużych obszarach co zapobiega stepowieniu. Ponadto okresowe rozlewiska bobrowe wpływają korzystnie na strukturę i żyzność gleb. Do ważnych aspektów należy również renaturalizacja strefy brzegowej poprzez odtwarzanie płycizn oraz wydłużanie strefy ekotonowej – kontaktu wody z lądem.