Siedlisko priorytetowe w systemie Natura 2000. Wydmy szare występują zasadniczo za wydmami białymi (niekiedy, gdy tychże z różnych przyczyn, np. abrazji, brak – bezpośrednio za przedwydmiem) i graniczą zwykle z zalesieniami glebochronnymi lub przechodzą spontanicznie w inicjalne stadia bażynowego boru nadmorskiego (siedlisko przyrodnicze 2180). Najszersze wydmy szare w PKMW znajdziemy w Piaskach, gdzie osiągają nawet 60 m szerokości, najwęższe w Kątach Rybackich i Sztutowie, gdzie przechodzą bezpośrednio w bór nadmorski.
Roślinność wydmy szarej to bardzo charakterystyczna murawa jasieńca piaskowego i kocanek piaskowych (Helichryso-Jasionetum litoralis), z wyraźnym rozwojem warstwy mszysto-porostowej. Najbardziej typowymi gatunkami w warunkach Mierzei Wiślanej są w tym zespole roślinnym: bylica polna nadmorska (Artemisia campestris subsp. sericea), jasieniec piaskowy (Jasione montana), kocanki piaskowe (Helichrysum arenarium), kostrzewa poleska (Festuca polesica) i szczotlicha siwa (Corynephorus canescens). W wielu miejscach spotkamy tu także różne porosty, m.in. chrobotki z sekcji Cladina: chrobotek leśny (Cladonia arbuscula), chrobotek najeżony (Cladonia portentosa) i chrobotek reniferowy (Cladonia rangiferina), płucnicę islandzką (Cetraria islandica) i pawężnicę psią (Peltigera canina).
Zagrożenia antropogeniczne wydmy szarej to przede wszystkim mechaniczne niszczenie wskutek presji turystycznej i rozjeżdżania pojazdami typu quad, eutrofizacja wskutek zaśmiecenia i załatwiania przez ludzi potrzeb fizjologicznych oraz stosowanie nieodpowiednich metod walki z aktywnością morza, głównie nasadzeń wierzb, róży pomarszczonej, a od strony lądu również sosny. W chwili obecnej podstawowym warunkiem zachowania siedliska przyrodniczego w stanie niepogorszonym jest całkowite odstąpienie od utrwalania wydm poprzez sztuczne nasadzenia, które dawniej nadmiernie zawężały areał wydm szarych.
Ostatnia aktualizacja: 2023-12-05 SN
