Kidzina to jedno z najbardziej efemerycznych siedlisk przyrodniczych, związanych genetycznie z aktywnością morza. W ujęciu ekologicznym kidziną jest wał materii organicznej, wyrzuconej przez morze na brzeg. Składają się nań głównie szczątki roślin. W ujęciu "naturowym" za kidzinę uważamy płaty porośnięte przez nitrofilne i halofilne gatunki o krótkim cyklu życia, np. rukwiel nadmorską (Cakile maritima), solankę kolczystą (Salsola kali subsp. kali) oraz solniskowe gatunki łobód (Atriplex) i komos (Chenopodium).
Charakterystyczne dla kidziny jest jej szybkie nagromadzanie w ciągu sezonu i błyskawiczna dekompozycja, np. w czasie jesiennych sztormów. Dlatego też nie można mówić w jej przypadku o powierzchni siedliska, a jedynie o potencjalnych miejscach występowania. W PKMW mamy 5 takich fragmentów wybrzeża, o łącznej długości ok. 15,54 km.
Kidzina, jako baza pokarmowa dla fauny, jest kluczowym siedliskiem dla występowania zmieraczka plażowego i wielu ptaków siewkowatych.
Zagrożeniem rzeczywistym dla kidziny jest przede wszystkim jej niszczenie podczas poszukiwania bursztynu i usuwanie z plaż ze względów sanitarnych oraz makrozanieczyszczenie morza odpadami. Zagrożeniem potencjalnym jest skażenie morza przez pozostałości broni z czasów II wojny światowej, które mogą zostać wyrzucone na brzeg razem z materią organiczną.
Ostatnia aktualizacja: SN, 2023-12-05
